Yanlış hatırlamıyorsam 2007–2009 yılları arasıydı, liseye gidiyorduk o zamanlar. Muabbet diye bir bloğumuz vardı.Herkes kafasına göre birşeyler yazardı hatıra defterinden.Blog fikrinin çıkış noktası da robo lakaplı bir arkadaşın yaşama azmiydi. Hayata karşı basiretsiz, başına gelmeyen kalmamış biriydi robo. Doğumunda doktor : “bu çocuk yaşamaz” demiş mesela ama yinede hayata tutunmuş. 1–2 yaşlarındayken de ailesiyle trafik kazası geçirmiş, kimsede birşey yok fakat bizim robo ön camdan dışarı uçmuş ve ufak tefek sıyrıklarla atlatmış bunu da.

Asıl bomba olan hikayesi ise 9 yaşındayken okulda kafasına çatı uçması. Bilenler bilir Bursa lodosuyla ünlü bir şehir. Kış aylarında sürekli çatılar uçar, yaralanmalar olur ve trajik bir şekilde de soba zehirlenmelerinden kayıplar yaşanır.Yine lodoslu bir günde bizim robo kantine gitmek için bahçeye çıkıyor, çatıdan birşeylerin uçtuğunu gördüğü anda çevresindeki küçük çocukları uzaklaştırıyor fakat kendi parçaların altında kalıyor.Sonrası karanlık diyor robo. Gözlerini açtığında ise hastanedeymiş. Bunu anlattığında”Siktir lan, bu kadar da olmaz.” diyenler olmuş, robo da kanıtlamak için olay günene ait star gazetesini okula getirmişti. Manşetteydi robo ve her yeri sarılıydı fotoğrafta.Robo artık bir kahramandı ve yine ölmemişti.Doğuştan cenabet olduğu kadar, azraille dalga geçebilme yeteneğine de sahip biri.Şuanda 30 yaşında ve hayatına ölümsüz olarak devam ediyor.

Neyse işte baktım sınıfta bu tarz hikayeler var, dedim blog yazıyoruz beyler. Kim ne isterse yazsın. Güzel şeyler çıkmıştı. Başlangıçta eş dost okumasıyla başlayan blog serüveni, bir süre sonra dışarıdan gelen trafikle de tanımadığımız insanların yorumlarıyla birlikte eğlenceli hale dönüşmüştü fakat bir süre heves kaçmış ve kapatmıştık.

Yıllar sonra yine esti bana. Yol, fotoğraf hikayeleri paylaşayım, yeme-içme konusunda keşiflerimden; beğendiğim müzik, kitap, filmlerden bahsedeyim istedim. Böylece ilk yazımı yazmış oldum. Sevgiler.